جستارهايي پيرامون انتخابات رياست جمهوري دهم – قسمت دوم: کهنه‌زخم‌هايي که به يکباره سر برمي‌آورند

پيش از اين يادداشتي با عنوان قسمت اول جستارهايي در انتخابات رياست جمهوري نوشتم. قصد داشتم در قسمت دوم به واکاوي نوع برخورد نيروهاي امنيتي با مردم و خطاهای صورت‌گرفته در اين ميان اشاره کنم. گرچه شايد ديگر مواردی را که قصد نگارش آن را داشتم، کهنه شده باشد؛ ولی برای پرهيز از خلف وعده به اشاراتی چند به موضوعاتی که در ذهن داشتم بسنده می‌نمايم.

حالا که نزديک به پنجاه روز از برگزاری انتخابات و شروع التهابات و اغتشاش‌های خيابانی مي‌گذرد، ظاهرا مسئولان امر هم دريافته‌اند که در برخورد با مردم اشتباهاتی اساسی صورت گرفته است. بعد از حادثه کوی دانشگاه در سال 78 بسياری از لزوم برخورد و محاکمه نيروهای خودسر سخن گفتند. اقدامی که اگر آن روزها جدی گرفته می‌شد، شايد امروز شاهد وقايع تلخ پس از انتخابات نبوديم.

به اعتقاد من، نحوه برخورد نيروهای امنيتی با مردم نه يک اتفاق ساده که زخمی کهنه است. زخمی که در مواقع بحرانی سرباز می‌کند و منشا بروز چنين فجايعی مي‌شود. گرچه امروز سخن از برخورد با نيروهای امينتی خاطی گفته می‌شود، ولی اگر اين مساله در حد حرف باقی بماند و برای برخورد ريشه‌ای با اين مسائل تدبيری جدی انديشيده نشود، در آينده باز هم شاهد چنين حوادثی خواهيم بود.

به نظر من در اين ميان مساله اصلی نه برخورد با چند فرد خاص، که تلاش بر خشکاندن ريشه‌های تفکری است که گمان می‌برد برای دفاع از انقلاب اسلامی و حکومت دينی می‌توان به هر اقدامی متوسل شد.

اگر بخواهيم در صدر اسلام الگويي از برخورد با متخاصم بيابيم، شايد بهترين نمونه برخورد حضرت امير با ابن‌ملجم و توصيه‌های ايشان به حضرت امام حسن مجتبی در باب رعايت حقوق اوست. توصيه‌ای که اگر امروز در بين ما شنيداری داشت بی‌شک شاهد بسياری از اتفاقات تلخ پس از انتخابات نبوديم.

می‌خواهم سخن خود را مطول کنم، ولی به نظرم اين آيه قرآن حق تمام آنچه را که در دل دارم ادا می‌کند:

لَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ