گفتاری پيرامون آموزش عالی

در حال حاضر نظام آموزشی و پژوهشی حاکم بر دانشگاه‏ها و مراکز پژوهشی کشور از معضلات عمده‏ای رنج مي‏برد. معضلاتی که منجر به بروز ناکارآمدی بنيادی در اين حوزه شده است. در زير به برخی از آنها اشاره مي‏شود:

1-عدم شناسايي استعدادها و هدايت دانشجويان به سمت رشته‏های مناسب تحصيلی

2-ناکارآمدی شيوه­های تدريس فعلی و الگوگيری از نظام آموزشی ايالات متحده بدون بررسی تطبيقی

3-فقدان مطالعات ميان‏رشته‏ای و عدم تعامل ميان دپارتمان‏های آموزشی

4-تخصيص بودجه‏های پژوهشی بدون نظارت و ارزيابی و تصويب پروژه‏های پژوهشی بدون لحاظ نيازهای بلند مدت و چشم‏انداز جامع

5-تصويب رشته‏ها و مقاطع تحصيلی جديد بدون لحاظ کردن منابع ضروری پژوهشی و کميت و کيفيت اعضای هيات علمی

6-عدم دسترسی به مقالات و کتاب‏های منتشره در جهان به دليل عدم برنامه‏ريزی در تخصيص اعتبار برای خريد حق عضويت مجلات و انتشاراتی‏های معتبر بين‏المللی

7-پذيرش دانشجو بيش از ظرفيت استاندارد

8-عدم‏بهره‏گيری از امکانات و تجربيات نظام آموزش سنتی

9-به روز نبودن کتابخانه‏ها نبود امکان دسنرسی آسان برای دانشجويان و پژوهشگران به آنها

در کنار مسائل فوق ياس و سرخوردگی جوانان و بي‏رغبتی آنها به تحصيل مزيد بر علت شده و به گسترش روزافزون مهاجرت فارغ‏التحصيلان برای ادامه کار به خارج از کشور دامن زده است.

از سوی ديگر سياست‏های نسنجيده‏ای چون خدمت وظيفه عمومی موجب شده است که دانشجويان پسر از فرصت برابر با دانشجويان دختر جهت رقابت برای ورود به دانشگاه محروم شده و تعداد دانشجويان دختر به طور متوسط بيست درصد بيش از دانشجويان پسر باشد. مساله‏ای که در حال حاضر تبعات اقتصادی و اجتماعی خاصی به همراه داشته و در آينده آثار منفی آن بيش از مقطع فعلی خواهد بود.