بعضی اوقات فکر میکنی باید بمیری تا از رنج زندگی خلاص بشی
بعد میبینی نه
بزرگترین رنج، همین رنج انسان بودنه
یعنی تا وقتی انسان هستی، چون انسان هستی باید رنج بکشی
میخوای شاه باشی، میخوای گدا باشی، هر کس که باشی، چون انسانی باید رنج بکشی
و همه بنی بشر محکوم به رنج هستند، و این تنها امید زندگیه، اینکه همه آدم ها مثل تو گرفتارند.
پستها
۳ نظر:
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿البلد: ٤﴾
غزل بسیار زیبایی است بیت هفتمش میگه:
دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن
آگاهی را یافتم
آن دم دستانم
به یاری تو
گل رنجهای بودن را در باغچه کاشتند
ارسال یک نظر